Հայաստան պետության և պետականության ճգնաժամային վիճակին հասանք, սակայն դրա գիտակցումը չկա հանրության մի հոծ զանգվածի մեջ: Երկրի այս ճակատագրական վիճակով մտահոգ բազմաթիվ մարդիկ անընդհատ գրում ու ասում են, որ մեր ժողովուրդը հոգեկան թմբիրի մեջ է, արթնացում է պետք այս մահաքնից, բայց անդրդվելի է նույն այդ «ժողջանը», որը նույնքան պատասխանատու է, որքան այս վիճակը ստեղծողները, քանի որ շարունակում է միայն մի ականջով լսել մի բան և հավատալ դրան, որից ոչինչ չի հասկանում: Դա կատարյալ քաղաքական մանիպուլյացիայի հետևանք է:

Թրամփի հատուկ ներկայացուցիչ Վիտկոֆի և Պուտինի հանդիպումից հետո երեք հայտարարություն, որն արժանի է ուշադրության: Առաջին. Ուկրաինայի հետ բանակցությունները դրական միտում են ցույց տալիս՝ շուտով կնքվելիք խաղաղության համաձայնագրի հույսով, ասում է Վիտկոֆը...

Թրամփի՝ Մերձավոր Արևելքի և Ուկրաինայի հարցերով խորհրդական Ուիտկոֆի անսպասելի «վայրէջքը» Բաքվում, ինչպես նաև անվտանգության հարցերով խորհրդականի վերջին գրառումը, կարծում եմ, հետևյալի մասին են. 1. Թրամփն այժմ կենտրոնացած է Ուկրաինայի պատերազմը կանգնեցնելու վրա։ 2. Թրամփն այժմ կենտրոնացած է Իրանի հետ հնարավոր բանակցություններ սկսելու կամ այլ կերպ Իրանի նկատմամբ ճնշում գործադրելու վրա...

Մինչ տարբեր քաղաքական շրջանակներ զբաղված են ցուցակներ քննարկելով և թեկնածուներ հորինելով 2026-ի ընտրությունների համար, Նիկոլը փոխում է պայմանները և մթնոլորտը, որում կլինեն ընտրությունները...

Հաճախ եմ մտահոգվում մեր հարազատների գերեզմանների մասին, որ լքված են, որովհետև գնալ-գալը հեռու է, բայց ավելի շատ եմ մտածում թշնամու տիրապետության տակ մնացած հայորդիների շիրիմների ճակատագրի մասին։

Վերջին մի քանի ամիսների Նիկոլի ու նրա պլեադայի խոսույթի հիմնական առանցքն ու բանալի բառերը պտտվում են «խաղաղության պայմանագիր» կոչվածի շուրջ։ Նիկոլը համառորեն մտասևեռվել է, որ հենց ինքն է հանդիսանալու այն անձը, ով պետք է «հավերժական խաղաղություն» բերի ոչ միայն Հայաստանում, այլև ողջ Հարավկովկասյան տարածաշրջանում...

Շատերը կարող են մտածել, թե ինչի են պետք սահմանային գոտում միջազգային դիտորդները, նրանք ի զորու չեն Հայաստանը պաշտպանելու ադրբեջանական ագրեսիայից, ուստի մեծ խնդիր չէ նրանց հեռացնելը՝ չեղածի հաշիվ է, և զուր են ադրբեջանցիներն անհանգստացած...

Մի պատմություն կա՝ ճիշտ կամ շատ սրամիտ կերպով հնարած, այն մասին, որ երբ ֆրանսիական հեղափոխության 200-ամյակին նվիրված տոնախմբության ժամանակ Չինաստանի ղեկավարից կարծիք են հարցնում, նա ասում է, որ շատ քիչ ժամանակ է անցել կարծիք հայտնելու համար, ապրենք, տեսնենք, դեռ ինչ է լինելու։

Մեր գոյությունը շարունակելու հետ կապված պրոբլեմի լուծումների փնտրտուքը առաջին հերթին պահանջում է գնահատել մեր երկար ու ձիգ պատմությունը, որի ընթացքում, մանավանդ վերջին հազարամյակի ընթացքում, մշտապես եղել ենք լինել-չլինելու արանքում ինչ-որ տեղ։

Առաջ սենց չէր, մտքերս մաքուր ու զուլալ էին։ Էնքան թեթև էին ու թափանցիկ, որ չէի էլ նկատում, թե ոնց են ծնվում, թափ առնում ու օդ նետվում՝ խառնվելով թթվածնի հետ ու օդը հարստացնելով անհոգ ուրախությամբ ու անուշաբույր հույսերով։